Rodzaje silników pralek

Kluczowym elementem pralki jest silnik elektryczny: to on obraca bęben, uruchamiając cały system. Logiczne jest, że charakter pracy maszyny będzie zależał od silnika: prędkość wirowania, żywotność, poziom emitowanego hałasu i wibracji. A im bardziej niezawodny i zaawansowany silnik, tym trwalsze, skuteczniejsze i wygodniejsze pranie. Przyjrzyjmy się, jakie typy silników pralek są bardziej powszechne i czym się od siebie różnią. Oto cechy, zalety i wady każdego z nich.

Najpopularniejszy silnik elektryczny

Spośród znalezionych typów silników najczęstszym jest komutator. Dokładniej, silnik nazywany jest zespołem szczotkowo-komutatorowym i składa się z ruchomego wirnika, statycznego stojana, szczotek elektrycznych i lameli. System działa w wyniku sekwencyjnej reakcji na uzwojenie po dostarczeniu prądu elektrycznego. W skrócie silnik komutatorowy działa w następujący sposób:

• prąd elektryczny jest dostarczany do szczotek grafitowych przylegających do lameli;
• powstaje pole magnetyczne;
• przez lamele napięcie ze szczotek przekazywane jest do wirnika i stojana;
• wirnik zaczyna się obracać, stopniowo zwiększając prędkość określoną przez program;
• impuls przekazywany jest na wał;
• Bęben pralki rozkręca się.

Kolektor znajduje się w dolnej części obudowy, pod wanną myjącą. Aby przenieść skumulowaną prędkość z silnika na wał bębna, zapewniony jest napęd - koła pasowe i pasek napędowy. Gdy tylko silnik przyspiesza, „koła” obracają się dzięki gumce, przenosząc impuls na bęben.

Silnik komutatorowy jest trwały, dostępny i niedrogi w naprawie.

Standardowy silnik komutatorowy ma szereg zalet:

• prosty i niezawodny mechanizm, dzięki któremu silnik jest trwały;
• przystępna cena, która obniża koszt maszyny;
• niedroga i łatwa konserwacja i naprawa.

Kolektor ma też wady. Najważniejszym z nich jest wysoki poziom hałasu wynikający z obecności szczotek, które stale ocierają się o metalowy korpus silnika. Prowadzi to do drugiego „minusu”: końcówki grafitowe z biegiem czasu zużywają się i należy je wymienić.

Asynchroniczny silnik elektryczny

Niesynchroniczny silnik elektryczny również opiera się na stojanie i wirniku. Pierwszy pozostaje nieruchomy i działa jak obwód magnetyczny, a drugi reaguje na wytworzone pole magnetyczne, zaczyna się obracać i wiruje bęben pralki. Jednak podczas tego procesu silnik nie może zsynchronizować się z prędkością magnesów i porusza się nieco za nimi. Stąd wzięła się nazwa „asynchroniczny”.

W pralkach występują dwa rodzaje silników asynchronicznych: dwu- i trójfazowe. Od 2000 roku te drugie prawie całkowicie zastąpiły te pierwsze ze względu na swoją zwartość i większą moc.

„Asynchroniczne” mają następujące zalety:

• prosta konstrukcja silnika, która rzadko zawodzi;
• wysoka łatwość konserwacji (ze względu na dostępne i tanie komponenty);
• niski koszt silnika;
• stosunkowo niski poziom hałasu.

Jeśli chodzi o wady, główną z nich jest duży rozmiar silnika, który nie pozwala na zastosowanie asynchronicznego w kompaktowych i wąskich maszynach. Do wad należy również konieczność okresowych napraw układu: smarowanie tłoków i wymiana łożysk. Takie silniki nie świecą wydajnością ze względu na niską wydajność i skomplikowane sterowanie obwodami elektrycznymi.

Asynchroniczne silniki elektryczne występują tylko w modelach budżetowych o małej mocy, małej pojemności i ograniczonej funkcjonalności. W przeciwnym razie silnik nie poradzi sobie z obciążeniem.

Silnik układu inwertera

Najnowocześniejszy jest silnik inwerterowy. Został wynaleziony i wprowadzony do produkcji w 2010 roku, ale nawet teraz przewyższa konkurencję. Cała sztuczka tkwi w falowniku - konwerterze, który jest w stanie zmienić częstotliwość napięcia ze stanu przemiennego na stały. Dzięki tej możliwości nie jest zależny od sieci elektrycznej i jest w stanie kontrolować prędkość, jaką zyskuje.

Techniczna nazwa silnika elektrycznego z falownikiem to trójfazowy bezszczotkowy silnik prądu stałego. Główne elementy pozostają takie same: uzwojenie, ruchomy wirnik i statyczny stojan z rdzeniami magnetycznymi. Takie pralki mają również napęd bezpośredni – rozwój firmy LG – podłączenie silnika bezpośrednio do bębna, bez szczotek elektrycznych i napędu pasowego.

Teraz technologię Direct Drive, napęd bezpośredni w połączeniu z silnikiem bezszczotkowym można spotkać nie tylko w pralkach LG. Pomysł został przejęty przez inne wiodące marki dużego sprzętu AGD, na przykład Samsung, Hotpoint-Ariston, Siemens, Bosch i Whirlpool.

Uważa się, że falowniki są wielokrotnie lepsze niż kolektory i silniki asynchroniczne. Producenci i konsumenci zauważają wiele zalet napędu bezpośredniego: od zwartości i bezgłośności po trwałość i wydajność. Ale czy tak jest? Przyjrzyjmy się głównym argumentom przemawiającym za.

• „Maszyny inwertorowe są kompaktowe.” Silniki inwerterowe w przeciwieństwie do konkurencji mają zmniejszone wymiary, ale jest to niewielka różnica w skali całej pralki.Główne miejsce w korpusie zajmuje bęben, zwłaszcza o udźwigu 6 kg. Brak kół pasowych i napędu pasowego zwalnia miejsce, ale maksymalnie 3-5 cm szerokości i głębokości.

Technologia Direct Drive sprawia, że ​​pralka jest bardziej kompaktowa, niezawodna i cicha.

• „Silniki bez części trących są trwalsze”. Tak, silniki inwertorowe nie posiadają szczotek elektrycznych, których grafitowe końcówki ścierają się na skutek ciągłego tarcia o komutator. Pozwala to uniknąć okresowych kłopotów z wymianą „węgli”, czyniąc falownik prostszym i bardziej niezawodnym w obsłudze. Nie możemy jednak zapominać o łożyskach - one tam są i również mogą pęknąć na skutek niewłaściwego użytkowania maszyny.
• „Inwerter milczy.” W porównaniu do silników szczotkowych, które mocno wibrują i „syczą” na skutek ścierania się szczotek, falowniki są praktycznie „ciche”. Ale nie możemy mówić o absolutnej „ciszy” - mechanizm lekko buczy podczas pracy. Poziom hałasu można porównać do pikania trolejbusu. Wibracji jest tu jednak znacznie mniej, więc maszyny z napędem bezpośrednim pracują ciszej, nie trzęsą się i nie skaczą po pomieszczeniu.
• „Istnieją znaczne oszczędności energii”. Z reguły samochody z silnikiem inwerterowym deklarowane są w klasie „A+++” - najniższej z istniejących. Zaawansowana technologia pozwala zaoszczędzić około 15% zużycia energii. Mówimy o ustabilizowaniu prędkości, z jaką maszyna dostosowuje się do obciążenia bębna, nie marnując przy tym prądu.

Główną wadą silników inwerterowych jest wysoka cena. Ich obwody elektryczne są skomplikowane w projektowaniu, więc nie mogą być tanie.

Komentarze czytelników

• Podziel się swoją opinią - zostaw komentarz